Blog post

داستان بیت تورنت قسمت اول

آبان ۷, ۱۳۹۶میلاد امیرزاده

پروتکل بیت تورنت که تخمین زده می شود بین ۵۰ تا ۷۵ درصد از کل ترافیک اینترنت را به خود اختصاص دهد امروزه بین مصرف کنندگان و کاربران اینترنت کمتر شناخته شده است.

برام کوهن این پروتکل را در سال ۲۰۰۱ ایجاد و به عموم مردم عرضه کرد. آن زمان کسی فکر نمی کرد که بیت تورنت چون سیلی اینترنت را در نوردد و انقلابی در انتقال اطلاعات به وجود آورد. برام به خوبی ارزش اطلاعات را درک کرده بود، زیرساختی که به وجود آورده بود در سالیان بعد به بستری برای تحول در انتقال پول در اینترنت تبدیل شد.

 

تولد بیت تورنت

در اواخر دهه ۹۰ میلادی همزمان با آغاز قرن ۲۱ که نزد آینده کاوان پیشاپیش به عصر اطلاعات شهرت پیدا کرده بود، بسیاری از مردم دنیا که با اینترنت به تازگی آشنا شده بودند با مشکل بزرگی دست و پنجه نرم می کردند. سرعت انتقال فایل. عمده کاربران اینترنت در منازل هنوز از سرویس های Dial-UP استفاده می کردند، سرویسی که نهایت سرعت آن به ۵۶Kibit/s می رسید. اما با آمدن تکنولوژی DSL کاربران به آینده امید بیشتری داشتند. کاربران می توانستند با سرعت های ۵۰ و ۶۰ کیلوبایت بر ثانیه از اینترنت فایل دانلود کنند که خود به تنهایی پیشرفت قابل توجهی بود. اما مانع دیگری وجود داشت. وب سایت های ارایه دهنده محتوا با محدودیت پهنای باند مواجه بودند، هنگامی که مجموعه ای از کاربران قصد داشتند از وب سایتی محتوای مورد نظر خود را دانلود کنند علیرغم وجود پهنای باند در سمت خودشان نمی توانستند از تمام ظرفیت اینترنت خود استفاده کنند. وب سایت با کمبود پهنای باند از یک طرف و کمبود منابع پردازشی از طرف دیگری مواجه می شد. هر چه حجم فایل مورد نظر بالاتر می رفت این مساله خودش را بیشتر نشان می داد.

از طرف دیگر خواست عمومی مردم برای به اشتراک گذاری محتوا(که بعضاً با قانون های دولتی و قانون های حفظ مالکیت آثار معنوی به خصوص در حوزه فیلم و موسیقی مغایرت داشت) باعث شد که مهندسین در جستجوی راه حلی برای این موضوع باشند. در آن زمان عمده تمرکز بر اینترنت ماهواره ای به عنوان یکی از سریع ترین روش های انتقال داده در بستر اینترنت بود؛ همچنین توزیع آفلاین محتوا(استفاده از CD و DVD) روش محبوب بعدی بود.

در این میان یکی از دانش آموختگان دانشگاه بوفالو نیویورک راه بهتری در نظر داشت. قبل از اینکه به ایده ی برام بپردازیم باید به دو نکته کلی در مورد داده توجه کنیم:

  • داده ها قابل کپی گرفتن هستند، یعنی هر بایت از یک مجموعه داده به راحتی قابل دو تا شدن است.
  • داده ها را می توان به واحدهایی در سطح بایت تقسیم کرد و بعد آن ها را دوباره به یکدیگر چسباند به شرط اینکه در هنگام جدا کردن قطعات جدا شده را شماره گذاری کرد.

این دو نکته پایه های اولیه ایده برام را شکل دادند.

با ما همراه باشید، با قسمت دوم همراه شما خواهیم بود.

نظرات کاربران

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

پست قبلی پست بعدی